Το Πουλί πέταξε στην αιωνιότητα

Πρώτα ο Στρατηγός, μετά το Πουλί… Όπως ακριβώς έμπαιναν αγέρωχοι στο γήπεδο τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 φορώντας τη φανέλα του αγαπημένου τους Παναθηναϊκού. Μπροστά ο αρχηγός Μίμης Δομάζος και πίσω του ο μέγας Τάκης Οικονομόπουλος. Μπήκαν πρώτοι εκείνο το ιστορικό βράδυ της 2ας Ιουνίου 1971 στο Γουέμπλεϊ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με τον Άγιαξ, έφυγαν σχεδόν μαζί από τη ζωή…

Πρώτα ο Στρατηγός και λίγες ημέρες αργότερα το Πουλί. Στις 10 Φεβρουαρίου 2025 η οικογένεια του Παναθηναϊκού έχασε ένα επίλεκτο μέλος της. Έχασε ένα πιστό «στρατιώτη», ο οποίος υπηρέτησε τον σύλλογο σχεδόν καθόλη τη διάρκεια της ζωής του.

Φόρεσε για 13 χρόνια τη φανέλα του Τριφυλλιού, απ’ το 1963 ως το 1976, κι αργότερα, απ’ το 1979 ως το 2006 -για 27 χρόνια- διετέλεσε προπονητής τερματοφυλάκων των Πρασίνων. Για τέσσερις γεμάτες δεκαετίες πρόσφερε τις υπηρεσίες του στον σύλλογο, ενώ ακόμα και μετά την απόσυρσή του παρέμεινε πιστός στον αγαπημένο του Παναθηναϊκό, δίνοντας σταθερά το «παρών» στις εξέδρες της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ. Ακόμα και σε εποχές δύσκολες για την ομάδα, ο Οικονομόπουλος ήταν εκεί. Για να στηρίξει τη μεγάλη του αγάπη…

Ο Τάκης Οικονομόπουλος υπήρξε κάτι περισσότερο από ένας τερματοφύλακας. Δεν ήταν απλά ο κορυφαίος που έπαιξε ποτέ στον Παναθηναϊκό, ήταν ο καλύτερος που έβγαλε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο! Όσοι είχαν την τύχη να τον απολαύσουν δια ζώσης έχουν να θυμούνται τις μνημειώδεις επεμβάσεις του. Τα φοβερά πλονζόν του. Τις αέρινες εξορμήσεις του. Τα ανεπανάληπτα ρεφλέξ του.

Γεννήθηκε στην περιοχή της Καλλιθέας στις 19 Οκτωβρίου 1943. Σε νεαρή ηλικία εντάχθηκε στην Αθλητική Ένωση Καλλιθέας, απ’ όπου μόλις στα 16 χρόνια του τον πήρε ο Απόλλων Αθηνών μετά από προτροπή του Αριστείδη Καμάρα. Το 1962 πήγε με μεταγραφή στην Προοδευτική και το 1963, παρά το πρέσινγκ του Ολυμπιακού, προτίμησε τον Παναθηναϊκό, την ομάδα της καρδιάς του. Ήταν το πεπρωμένο του…

Φόρεσε τη φανέλα του Τριφυλλιού επί 13 χρόνια αφήνοντας έντονο το αποτύπωμά του. Ήταν μέλος της ομάδας που σήκωσε το αήττητο πρωτάθλημα του 1964, ενώ συνολικά πανηγύρισε την κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων (1964, 1965, 1969, 1970, 1972), δύο Κυπέλλων (1967, 1969) κι ενός Σούπερ Καπ (1970).

Ήταν βασικό στέλεχος της μεγάλης ομάδας του Φέρεντς Πούσκας, που έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών τη σεζόν 1970-71, ενώ έπαιξε και στους δύο τελικούς του Διηπειρωτικού Κυπέλλου τον Δεκέμβριο του 1971 απέναντι στη Νασιονάλ Μοντεβιδέο. Παράλληλα, ανήκει στο κλειστό κλαμπ των μόλις εννέα ποδοσφαιριστών που έχουν ξεπεράσει τις 300 συμμετοχές με τον Παναθηναϊκό στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Είναι ο μοναδικός γκολκίπερ στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου που έχει κρατήσει ανέπαφη την εστία του για περισσότερα από 1.000 λεπτά! Το ασύλληπτο σερί του άρχισε στις 17 Ιανουαρίου 1965 σε αναμέτρηση με την Προοδευτική (2-2). Δέχτηκε ένα γκολ 13 λεπτά πριν από το φινάλε κι έκτοτε… κατέβασε ρολά. Ακολούθησαν έντεκα συνεχόμενα 90λεπτα χωρίς να δεχτεί γκολ κι άλλα 85 λεπτά προτού παραβιαστεί η εστία του στις 16 Μαΐου 1965 στο 1-4 του Παναθηναϊκού επί του Απόλλωνα Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη. Συμπλήρωσε 1.088 λεπτά χωρίς να δεχτεί γκολ, επίδοση που αποτελεί πανελλήνιο ρεκόρ και μια απ’ τις καλύτερες όλων των εποχών στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Σε όποιο γήπεδο κι αν αγωνίστηκε ο Τάκης Οικονομόπουλος κέρδισε τον θαυμασμό και το χειροκρότημα, ακόμη και των αντιπάλων. Οι εμφανίσεις του υπήρξαν μυθικές. Σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο Μπιλμπάο με αντίπαλο την Αθλέτικ τη σεζόν 1968-69, το Πουλί έκανε αδιανόητες επεμβάσεις «αναγκάζοντας» τους Βάσκους φιλάθλους που βρίσκονταν στις εξέδρες να τον αποθεώσουν!

Το ίδιο συνέβη και στο θρυλικό στάδιο Μαρακανά στο ιστορικό 0-0 της Εθνικής Ελλάδας απέναντι στην παγκόσμια πρωταθλήτρια Βραζιλία. Μνημειώδης υπήρξε η παρουσία του και στον κρίσιμο προημιτελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών απέναντι στην Έβερτον στο Γκούντισον Παρκ. Εκεί όπου με τις σπουδαίες επεμβάσεις του βοήθησε τα μέγιστα το Τριφύλλι για να επιστρέψει απ’ το Λίβερπουλ με το «χρυσό» όπως αποδείχτηκε 1-1.

Τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν με σαφήνεια το μεγαλείο του Τάκη Οικονομόπουλου. Δυστυχώς αδικείται κι απ’ το γεγονός ότι έπαιξε ποδόσφαιρο σε μια εποχή που δεν είχαν ακόμα αναπτυχθεί τα οπτικοακουστικά μέσα. Δεν είναι πολλά τα βίντεο που έχουν διασωθεί προκειμένου να αποτυπώσουν το μεγαλείο του Πουλιού. Κι είναι κρίμα διότι οι νεότερες γενιές ακούν και διαβάζουν για τα κατορθώματά του δίχως όμως να μπορούν να τον απολαύσουν σε εικόνα. Οι περιγραφές, πάντως, των ανθρώπων που τον είδαν να παίζει, όπως επίσης των συμπαικτών και των αντιπάλων του, καταδεικνύουν και το τεράστιο ποδοσφαιρικό του μέγεθος. Καταδεικνύουν ότι υπήρξε ο καλύτερος των καλύτερων…

Και μετά την απόσυρσή του, όμως, απ’ την ενεργό δράση, συνέχισε να είναι ο καλύτερος. Παρέμεινε στο ποδόσφαιρο και μεταλαμπάδευσε στις νεότερες γενιές την τέχνη του. Έγινε προπονητής τερματοφυλάκων του Παναθηναϊκού. Θέση που υπηρέτησε επί 27 χρόνια: από το 1979 ως το 2006. Δίδαξε τα μυστικά της θέσης του γκολκίπερ αναδεικνύοντας τερματοφύλακες που διέπρεψαν στα ελληνικά και στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Υπήρξε ένας πραγματικός δάσκαλος…

Ο Τάκης Οικονομόπουλος ήταν ένας σπουδαίος γκολκίπερ, ένας εξαιρετικός προπονητής τερματοφυλάκων, ένας υπέροχος άνθρωπος. Και δεν θα ξεχαστεί ποτέ…

ΧΟΡΗΓΟΙ