Γεννημένος σε ένα μικρό ορεινό χωριό στα Βαρδούσια στις 27 Νοεμβρίου του 1929, ο Νίκος Φαράντος είναι σήμερα ο παλαιότερος εν ζωή ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού. Αγωνίστηκε την πρώτη μεταπολεμική περίοδο και είναι έκτοτε πάντοτε στο πλευρό της αγαπημένης του ομάδας. Ευδιάθετος και πολύ δραστήριος παρά τα κοντά 90 του χρόνια, δεν αρνήθηκε να κατηφορίσει άλλη μια φορά στη Λεωφόρο για μια σύντομη, συνέντευξη στο ΠΑΟNews με αφορμή τη συμπλήρωση των 110 χρόνων του Συλλόγου. Αλλωστε η διαδρομή δεν του είναι άγνωστη… Σε κάθε εντός έδρας αγώνα δίνει το «παρών», εδώ και δεκαετίες!
«Στην Αθήνα ήρθα το 1929, λίγο αφότου γεννήθηκα, ούτε 40 ημερών. Γεννήθηκα 27 Νοεμβρίου, πριν από τα Χριστούγεννα ήμουν εδώ. Ο πατέρας μου είχε πρόβατα και τα κατέβαζε το χειμώνα εδώ στην Αθήνα. Από τότε μένω στους Αμπελόκηπους μέχρι και σήμερα».
Με το ποδόσφαιρο πότε… μπλέξατε;
«Μετά τα Δεκεμβριανά άρχισα να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, ήμουνα τότε 15 χρονών. Ηρθα εδώ στον Παναθηναϊκό, το Μάη του 1945 στα «τσικό». Τα πρώτα χρόνια έπαιζα στα «τσικό» και στη δεύτερη ομάδα. Όταν πήγα στην πρώτη ομάδα είχαμε προπονητή τον Μηγιάκη και έπαιζα στα χαφ. Αυτός με πήρε και με έβαλε έξω δεξιά γιατί ήμουν πολύ ταχύς. Στο σχολείο να φανταστείς είχα συμμαθητή τον Μιχάλη τον Τσολάκη που έγινε πρωταθλητής Ελλάδας στο 100άρι. Όταν ήμασταν μαθητές τον πέρναγα στο τρέξιμο! Χρησιμοποιούσα και τα δύο πόδια. Επαιζα έξω δεξιά, αλλά όταν δεν έπαιζε ο Φυλακτός – σπουδαίος παίκτης – με έβαζε και έξω αριστερά».
Θυμάστε τον πρώτο σας αγώνα;
«Πρωτόπαιξα το 1948, 6 Ιανουαρίου, ανήμερα τα Φώτα. Παίζαμε Παναθηναϊκός – ΑΕΚ εδώ μέσα για το Κύπελλο των Εορτών. Την ΑΕΚ τη συμπαθούσαμε πολύ στη γειτονιά μας γιατί ήταν όλα τα παιδιά πρόσφυγες. Θυμάμαι πως σαν παιδί είχα ίνδαλμα τον Μαρόπουλο της ΑΕΚ και να που βρέθηκα στον πρώτο μου αγώνα να παίζω απέναντί του σαν αντίπαλος! Σ’ όλο το παιχνίδι μου έβριζε τη μάνα μου και την αδερφή μου. Εγώ σοκαρίστηκα και παραπονέθηκα στο ημίχρονο στον προπονητή μου. Μου είπε “δεν πειράζει, βρίστον κι εσύ”. Από εκείνον τον αγώνα και μετά δεν υπήρχαν ούτε συμπάθειες ούτε ινδάλματα. Για μένα υπήρχε πλέον μόνο ένα πράγμα, ο Παναθηναϊκός!»
Ποιες είναι οι πιο έντονες αναμνήσεις σας σαν ποδοσφαιριστής;
«Θυμάμαι ένα παιχνίδι εντός έδρας με τον Απόλλωνα που τον είχαμε μονότερμα επί 90 λεπτά. Είχαν τερματοφύλακα τον Χρυσοχόου που έκανε τρομερή εμφάνιση. Χάναμε συνέχεια φοβερές ευκαιρίες. Στο τέλος, λίγο πριν τη λήξη έβαλα γκολ εγώ και κερδίσαμε 1-0. Από αυτό το παιχνίδι ο Χρυσοχόου έπαιξε στην Εθνική Ελλάδας! Θυμάμαι άλλο ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Κερδίζαμε 2-1 και προς το τέλος ήμουν πολύ κουρασμένος. Μου έρχεται λοιπόν μια πάσα και τραβάω ένα σουτ και στέλνω τη μπάλα έξω από το γήπεδο. Σκεφτόμουνα πως μέχρι να τη φέρουν θα περάσουν 4-5 λεπτά και θα πάρω μια ανάσα και θα έχω ξεκουραστεί λίγο. Ερχεται λοιπόν ο Γιάννης ο Παπαντωνίου, με τον οποίο ήμουν και συμμαθητής στο σχολείο, μου ρίχνει ένα σκαμπίλι και μου λέει: “εμείς δεν τα κάνουμε αυτά!” Και του ζήτησα συγγνώμη. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Θυμάμαι και τις προπονήσεις με τον Χάρι Γκέιμ που ήταν εξαιρετικά δύσκολες. Σκέψου ότι μας έβαζε να ανεβαίνουμε τρέχοντας τα σκαλιά στις εξέδρες!».
Προφανώς οι συνθήκες εκείνης της εποχής ήταν ασυνήθιστες…
«Ηταν ιδιαίτερη περίοδος γιατί δεν είχε τελειώσει ο εμφύλιος. Όταν ανεβαίναμε να παίξουμε με τον Αρη για παράδειγμα δεν μπορούσαμε να πάμε με το τρένο, λόγω του αντάρτικου. Πηγαίναμε με καράβι!»
Πότε σταματήσατε;
«Το 1952 επιστρατεύτηκα και ο Παναθηναϊκός με έδωσε στον Αρη. Ημουν ανθυπολοχαγός στα ΛΟΚ και πρόλαβα να παίξω ένα παιχνίδι εκεί. Μετά πήρα μετάθεση στη Δράμα. Ουσιαστικά εκεί σταμάτησα. Όταν απολύθηκα γύρισα στον Παναθηναϊκό και έπαιξα μερικά παιχνίδια ακόμα σαν αναπληρωματικός. Τότε όμως παίζανε μόνο 11 παίκτες, δεν παίζανε άλλοι».
Μείνατε όμως κοντά στην ομάδα, έτσι δεν είναι;
«Μα δεν γίνεται αλλιώς, είμαι Παναθηναϊκός. Εσύ μπορεί να είσαι φίλαθλος ή οπαδός του Παναθηναϊκού, εγώ όμως δεν μπορώ να είμαι κάτι τέτοιο. Εγώ έπαιξα στον Παναθηναϊκό και είμαι Παναθηναϊκός! Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με τίποτα. Τώρα βέβαια τα πράγματα είναι αλλιώς, είναι επαγγελματίες, πάνε από ομάδα σε ομάδα και αλλάζουν. Εγώ δεν μπορώ να αλλάξω».
Και παρακολουθούσατε την ομάδα σαν φίλαθλος;
«Πάντα παρακολουθούσα τον Παναθηναϊκό τα επόμενα χρόνια. Από την πορεία του Γουέμπλεϊ και μετά όποτε πήγαινε ο Παναθηναϊκός να παίξει στο εξωτερικό ακολουθούσα κι εγώ. Η σπουδαιότερη στιγμή που θυμάμαι είναι το παιχνίδι με τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ που έβαλε το γκολ ο Βαζέχα και κερδίσαμε με 1-0. Εχω πάει παντού και στην Ισπανία και στην Πολωνία και στη Γαλλία και παντού. Εντός έδρας δεν το συζητώ. Πάντα δίπλα στην ομάδα. Μόνο στο Γουέμπλεϊ δεν μπόρεσα να πάρω γιατί δεν κατάφερα να βρω εισιτήριο. Τώρα έρχομαι στο γήπεδο με κάποια παιδιά, επίσης παλαίμαχους. Εχω επαφή με το Γιώργο το Χατζόπουλο, μιλάμε στο τηλέφωνο, με τον Κουρτζίδη, με τον Ασημακόπουλο. Χαιρετιόμαστε με τον Αριστείδη τον Καμάρα στο γήπεδο».
Ποια είναι η καλύτερη ομάδα του Παναθηναϊκού που είδατε εσείς;
«Η καλύτερη ομάδα που είχε ποτέ ο Παναθηναϊκός ήταν αυτή που πήγε στο Γουέμπλεϊ. Δυνατή ομάδα, όλοι Έλληνες, όλοι έπαιζαν με την ψυχή τους, φοβερή ομάδα. Οπου και να βρίσκονται αυτά τα παιδιά να είναι καλά».
Τι σημαίνει για σας ο Παναθηναϊκός;
«Ολη μου η ζωή αναπτύχθηκε από τη συμμετοχή μου στον Παναθηναϊκό. Εγώ γάλα πουλούσα και η ομάδα μόλις τελείωσα το Γυμνάσιο με έβαλε στην Εθνική Ασφαλιστική. Ολη μου η ζωή από εκεί ξεκίνησε, τα πάντα αντιστράφηκαν. Δεν μπορώ να μην έχω ευγνωμοσύνη στον Παναθηναϊκό. Αλίμονο!»
Τα 110 χρόνια βρίσκουν τον Παναθηναϊκό σε μια δύσκολη συγκυρία…
«Μην το λες αυτό! Ας είναι έτσι η ομάδα. Παναθηναϊκός είναι, θα βρει το δρόμο του. Θα βελτιωθεί οπωσδήποτε! Ανεξάρτητα από τις συγκυρίες ο Παναθηναϊκός είναι ένας, δεν υπάρχει άλλος. Οι φίλαθλοί μας πρέπει να διώξουν αυτήν την απογοήτευση που νιώθουν. Όποιος είναι στην ομάδα θα παίξει. Η γνώμη μου είναι πως αν το πρωτάθλημα είναι τίμιο – και δεν είναι πάντα – τα πράγματα θα πάνε καλύτερα».
Πώς θα βρει το δρόμο της η ομάδα;
«Αν μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε όλοι ο Παναθηναϊκός θα τα καταφέρει. Ο καθένας όσο μπορεί λιγότερο ή περισσότερο. Να βρεθούν τίποτα άνθρωποι σωστοί. Εύχομαι ο Παναθηναϊκός να βρει ξανά το δρόμο του. Και θα τον βρει! Θα τον βρει πραγματικά γιατί το αξίζει. Δεν μπορεί να υπάρχει πρωτάθλημα Ελλάδας χωρίς τον Παναθηναϊκό. Όχι επειδή είμαι Παναθηναϊκός, αλλά γιατί είναι αυτή η αλήθεια! Ο κόσμος που έρχεται εδώ κάθε φορά, έρχεται γιατί πιστεύει στην ομάδα».
